دارم از سفر بر می گردم و در اتوبوس خیره خیره به جاده ذل زده ام، انگار ذره ذره ی آسفالتِ زیر ماشین از آن طرف می نشیند روی این بغض لعنتی که دارد گلویم را خفه می کند!

خسته ام در حد گنجشکی که یکسره از بیابان پر زده باشد تا جنگل زیبای دور دستش، ولی هنوز مزه ی خوشی را نچشیده، در قفسی تنگ بیافتد و به همان بیابان برش گردانند. بال و پر خاکی ام تازه دارد خود را نشان می دهد. خیلی خسته ام، خسته ی راه... خسته ی آه...

چند روزی که به زیباترین نقطه ی زمین رفته بودم را هنوز یادم هست، لحظه به لحظه اش مثل همین آسفالت هایی که در نگاهم تند و تند می گذرد، از ذهنم می گذرد و بغض گلویم را دو چندان می کند. ای کاش کسی بغضم را می ترکاند و راحتم می کرد. صدایم در نمی آید. گرچه می خواهم فریاد بزنم. ای لعنت به تو قفس، لعنت به تو بیابان.

باید چیزی برای رهایی از این تنهایی پیدا کنم، بالاخره باید داد بزنم و بترکانم این بغض را. شاید قفس تنگ باشد و بیابان بی روح ولی باز خدا را شکر پر زدن بلدم. خیره شدن کافی است، باید پر بزنم. پرپرپر پرپر پرپرپرپر... یکی از پرهایم افتاد، چقدر زیباست.

بال و پر زدنم برای رها شدن از این بیابان کافی نیست ولی این تکه پر وسیله ی خوبی است برای نوشتن روی دل، برای رها شدن از بغض. مثل اشک برای درمان دوری از بهشت.

دارم از بهشت زمین برمیگردم و صدای یکی از رفقا برایم مرهم است و این اشک برایم مقدس. بال و پر زدن و گریه و زاری کافی نیست، باید بنویسم غصه ی دل را در قصه ی دنیا. باید بنویسم بهشت زمین کربلای حسین است و بیابان آن قلب بی آب و علف ما. اگر همان ذره اشک مقدس نبود، از تشنگی مرده بودم پس باید بنویسم راز این زنده ماندن را، راز برکت زیارت حریم ارباب را.

برکت مثل "بصر" مثل "اشک بصر"...

خسته ام در حد گنجشکی که یکسره از بیابان پر زده باشد تا جنگل زیبای دور دستش، ولی هنوز مزه ی خوشی را نچشیده، در قفسی تنگ بیافتد و به همان بیابان برش گردانند. برگشت در عین تشنگی، تشنه ی آب، تشنه ی زیبایی اشک بصر که تا به حال این چنین تجربه اش نکرده بودم. اشک بصر در عین بصیرت، در عین علم به آنچه زیبایی می خوانمش. زیباترین نقطه ی زمین.

خیره شدن کافی است، باید از این اشک استفاده کنم، این قطره اشک وسیله ی خوبی است برای نوشتن روی دل، برای رها شدن از بغض. مثل پر!